بزرگنمايي:

فصل بانک - علیرضا تاجریان- ماجرای سیلی خوردن یک سرباز از یک نماینده مجلس و خشم مردم از این اقدام، پیامی کلی تر از خود ماجرا دارد همه نمایندگان، مسئولان و کارگزاران نظام در قوای سه گانه باید خود را در قالب آن نماینده مجلس و جامعه را در قالب آن سرباز ببینند. علت عصبانیت و خشم مردم را واکاوی کنند تا بدانند چی کسی و چرا سیلی خورده است؟
روز شنبه 4 بهمن فیلمی از یک سرباز وظیفه راهور در فضای مجازی منتشر شد که در آن سرباز می گوید به دلیل ممانعت از تردد خودروی یکی از نمایندگان مجلس از مسیر خط ویژه خیابان انقلاب، نماینده به صورتش سیلی زده است. در این فیلم شاهد صحنه ها و دیالوگ هایی هستیم که نیاز به تحلیل جامعه شناسان دارد؛ از عصبانیت مردم و راننده اتوبوس تندرو و اظهارات چند شاهد که حاضرند شهادت دهند آن نماینده به گوش سرباز، سیلی نواخته است.
پلیس راهور برخورد فیزیکی عنابستانی نماینده مجلس با مامور پلیس را تایید کرده است. سردار محمدحسین حمیدی، رئیس پلیس راهور تهران گفته: کار سرباز ما کاملاً درست و برگرفته از قانون بود و سرباز نباید به خودرویی که فاقد مجوز بود اجازه تردد در خط ویژه می‌داد. مستنداتی مبنی بر برخورد فیزیکی نماینده مجلس با سرباز پلیس راهور داریم که کاملاً کفایت می‌کند و باید ببینیم مرجع قضایی در این رابطه چه تصمیم‌گیری خواهد کرد.
عابد اکبری، سرباز وظیفه که به خاطر اجرای قانون از طرف یک نماینده مجلس سیلی خورده، گفته:« نمی‌توانم از تمام اتفاقاتی که در آن ویدئو رخ داد بگویم، اما به هر حال مردم دیدند که چه حرف‌هایی رد و بدل شد و بقیه مردم حاضر هم چه چیزهایی می‌گفتند. من می‌دانستم که قانون چیست و آنجا بودم تا وظیفه‌ام را انجام دهم. برای اجرای قانون هم از هیچ کسی نمی‌ترسیدم. تقدیر و تشکر می‌کنم از مسئولانی که از من حمایت می‌کنند. از مجلس کسی با من تماس نگرفت، اما نیروی انتظامی لحظه به لحظه همراه کارهای من است.»
علی اکبری، پدر عابد، در این باره گفته: «شنیدن ماجرا خیلی ناراحت‌کننده بود. اینکه فرزندت را بزرگ کنی. سعی کنی درست تربیت شود. درس بخواند و برای کشورش به سربازی برود. در تمام این سال‌ها کنارش باشی و برخورد فیزیکی با او نکنی، آن وقت یک نماینده مجلس، که قرار است وکیل من و بقیه مردم در آن مجلس باشد، به جای حمایت، دست روی او بلند کند، اتفاق ناراحت‌کننده‌ای است. من هیچ حرفی با این آقای نماینده مجلس ندارم. کسی که دست به چنین کاری می‌زند اصلاً نباید با او حرفی زد. فقط متاسف هستم و بداند که با این کاری که انجام داده لباس نظام را زیر سوال برده است.»
مادر این سرباز وظیفه شناس نیز گفته : «من به کار پسرم که برای اجرای قانون جلوی تخلف را گرفته و در این راه سیلی هم خورده است افتخار می‌کنم، اما شبی که این خبر را شنیدم از گریه نتوانستم بخوابم. با چنگ و دندان فرزندم را بزرگ کردم و انتظار نداشتم پسرم به خاطر اجرای قانون سیلی بخورد. شاید پسرم در چشم برخی مقامات فقط یک سرباز معمولی باشد، اما همه داشته‌های من پسرم است که او را با جسم و روحم در هر کجای دنیا باشد محافظت خواهم کرد.»
در آن سوی ماجرا، علی اصغر عنابستانی نماینده مردم سبزوار در مجلس شورای اسلامی در واکنش به انتشار این فیلم گفته: «سرباز مذکور به راننده خودروی ما توهین کرد، بعد از این توهین؛ آن‌ها از پشت و جلو راه را به روی ما بستند و این باعث شد تا شلوغ شده و با حضور جمعیت، التهاب ایجاد شود. ما حتی از ماشین هم پیاده نشدیم؛ لذا اینکه گفته می‌شود؛ عنابستانی بر صورت سرباز پلیس راهور سیلی زده است، اصلاً صحت ندارد. در حال پیگیری موضوع از طریق سردار اشتری، فرمانده نیروی انتظامی هستیم.»
این نماینده مجلس همچنین در صفحه رسمی توییتر خود نوشته است:«بهش می‌گفتند؛ دیکتاتور، مرفه، پولدار! دوستانش گفته بودن چرا جواب نمی‌دی؟ تاکی سکوت؟ می‌گفت: مگه نشنیدید که قرآن میگه «ان الله یدافع عن الذین آمنوا»‏ یعنی یه وظیفه برای منه که ایمان آوردنه، یکی هم برای خدا که دفاع کردنه! ‏دعا کن وظیفه خودمو خوب انجام بدم، اون کارش رو خوب بلده! شهید بهشتی.»

واکنش ها به سیلی خوردن سرباز
اولین واکنش ها به سیلی خوردن سرباز را می توان در فیلم مشاهده کرد؛ عصبانیت مردم و حرف های آنها با نماینده مجلس، که نیاز به تحلیل عمیق جامعه شناسان دارد.
نمایندگان و مسئولان کشور هم به این ماجرا واکنش نشان دادند که واکنش آنها موضوع بحث نیست. اما واکنش یک طیف کم رنگی که سعی دارد این موضوع را کم اهمیت جلوه دهد، جای بحث دارد. چرا که استدلال اشان این است انتشار گسترده خبر سیلی سرباز راهور از نماینده مجلس، در راستای حمله به کلیت مجلس انقلابی است! شاید این استدلال در پاسخ به این تحلیل از سوی طیفی دیگر باشد که می گوید آن سیلی که بر گونه سرباز نیروی انتظامی فرود آمد، پژواک سیلی انتخابات اسفند 98 بود!
در این میان اظهارنظری از یک بزرگوار نقل می شود که هر چند بعد از انتشار در شبکه های اجتماعی، تکذیب می شود، اما جای نقد و تأمل دارد؛ « مسئله سیلی به سرباز راهور موضوعی نیست که عده ای بزرگش می کنند. باید قوه قضائیه ورود کند و فیلمبردار را پیدا کند. مراقب باید بود که دشمنان این نظام دنبال دامن زدن به این اتفاقات پیش پا افتاده است!»

سیلی به سرباز یا سیلی به مسئولان؟!
واکنش ها به این ماجرا، جای تأمل دارد. در این باب باید به چند نکته پرداخت؛
1- عصبانیت شدید مردم از نماینده منتخب خود! حرف هایی که از پشت شیشه دودی خودرو به آن نماینده می گویند «تو نماینده مردمی؟!...» و راننده اتوبوس BRT که می گوید «جمع کن کاسه کوزه تو»
2- اظهارات مادر آن سرباز که می گوید: «من به کار پسرم که برای اجرای قانون جلوی تخلف را گرفته و در این راه سیلی هم خورده است افتخار می‌کنم. انتظار نداشتم پسرم به خاطر اجرای قانون سیلی بخورد.»
3- اظهارات پدر آن سرباز که می گوید: «کار نماینده مجلس زیر سوال بردن لباس نظام است»
4- واکنش توییتری نماینده مجلس که موجی دیگر از اعتراض و عصبانیت مردم را در پی دارد.
5- جریانی که می خواهد این موضوع را کم اهمیت جلوه دهد و بار دیگر برای دفاع از یک اقدام اشتباه، از نظام هزینه کند.
مسئولان و کارگزاران نظام باید بارها و بارها این فیلم را نگاه کنند تا بدانند چقدر با مردم خود فاصله دارند. مردم حرف های آنها را از پشت تریبون ها می شنوند اما باور نمی کنند. این نماینده مجلس می توانست از خودروی خود پیاده شود و به مردم همین جملاتی که در توییتر نوشته است، بگوید!
جامعه شناسان باید این رفتار مردم را تحلیل کنند و علت واقعی این عصبانیت و اعتراض مردم را به گوش مسئولان و کارگزاران نظام برسانند. این ماجرا برشی کوچک از واقعیت های جامعه است؛ وقتی سربازی به خاطر اجرای یک قانون شفاف و روشن در روز روشن و در جمع مردم، سیلی می خورد، چطور می توان انتظار داشت مجریان قانون و ناظران با «سلطان» هایی که هر روز در بخش های مختلف اقتصاد کشور با اتکا به قدرت سیلی که حامی آنهاست، ظهور کرده اند، برخورد کنند؟
نکته دوم این است چرا هر اتفاقی در کشور می افتد، عده ای سعی می کنند از نظام هزینه کنند؟ وقتی از نظام و قرآن و آرمان های شهدا برای عبور از این اتفاق ها هزینه می شود، آیا سیلی به نظام و مسئولان و کارگزاران خدوم و زحمتکش نظام نمی زنند؟

کلام امیر
ماجرای سیلی خوردن یک سرباز از یک نماینده مجلس و و خشم مردم از این اقدام، پیامی کلی تر از خود ماجرا دارد همه نمایندگان، مسئولان و کارگزاران نظام در قوای سه گانه باید خود را در قالب آن نماینده مجلس و جامعه را در قالب آن سرباز ببینند. علت عصبانیت و خشم مردم را واکاوی کنند تا بدانند چی کسی و چرا سیلی خورده است؟
سیلی خوردن در راه اجرای قانون، افتخار است اما سیلی به خود زدن، افتخار نیست.
چی کسی و چرا سیلی خورده است؟
پاسخ این پرسش را در کلام امیرالمومنین علی (ع) بهتر می توان پیدا کرد. مسئولان و کارگزارن نظام باید هر روز نامه معروف حضرت امیر به مالک اشتر را بخوانند. بخش هایی از این نامه را در ادامه می خوانیم:
- «اى مالک مردم به کارهاى تو همان نظر می کنند که تو به کارهاى حکمرانان پیش از خود مى‏ نگرى، و در باره تو همان را گویند که تو در باره آنان میگویى»
- « مهربانى و خوش رفتارى و نیکوئى با رعیّت را در دل خود جاى ده (نه آنکه در ظاهر اظهار دوستى کرده در باطن با آنان دشمن باشى که موجب پراکندگى رعیّت گردد.)»
- «باید برگزیده ترین ایشان نزد تو وزیرى باشد که سخن تلخ حقّ بتو بیشتر گوید، و کمتر ترا در گفتار و کردارت که خدا براى دوستانش نمى پسندد بستاید اگر چه سخن تلخ و کمتر ستودن خواهش و آرزوى تو سبب دلتنگیت شود (هر چند گفتار و کردار تلخ او بر تو گران آید و از روش او خوشنود نباشى).»
- « خود را به پرهیزکاران و راستگویان بچسبان (همیشه با آنها همنشین باش) و آنان را وادار و بیاموز که بسیار ترا نستایند، و از اینکه نادرستى بجا نیاورده اى (و شایسته بیان نیست) ترا شاد نگردانند (تا ترا بخود متوجّه سازند) زیرا بسیارى اصرار در ستایش شخص را خود پسند ساخته سرکشى بار مى آورد.»
- «بدان چیزى سبب خوش بینى حاکم نسبت به رعیّت بهتر از نیکوئى و بخشش او بایشان و سبک گردانیدن هزینه هاى آنها و رنجش نداشتن از آنان بر چیزى که حقّى بآنها ندارد نیست، پس باید در این باب کارى کنى که خوش بینى به رعیّتت را بدست آورى زیرا خوش بینى رنج بسیار را از تو دور مى دارد.»
- « و در باره استوار ساختن آنچه کار شهرهاى تو را منظّم گرداند و برپا داشتن آنچه مردم پیش از تو برپا داشته بودند بسیار با دانشمندان مذاکره و با راستگویان و درست کرداران گفتگو کن (که بر اثر آن همیشه حکومت تو پایدار مانده و کار رعیّتت به شایستگى انجام گیرد).»
- «نیکوترین چیزى که حکمرانان را خوشنود مى دارد برپا داشتن عدل و دادگرى در شهرها و آشکار ساختن دوستى رعیّت مى باشد، و دوستى آنان آشکار نمى گردد مگر بسالم ماندن سینه هاشان (از بیمارى خشم و کینه) و خیرخواه (با سینه سالم) نمى مانند مگر به دوستدارى به نگهدارى حکمرانان و گرد آنان بودن و سنگین نشمردن حکومتشان، و انتظار نداشتن بسر رسیدن مدّت (حکومت) آنها.»
- «پاره اى از وقت را براى نیازمندان از خود قرار ده که در آن وقت خویشتن را براى (رسیدگى به خواست) ایشان آماده ساخته در مجلس عمومى بنشینى (تا ناتوانان و بیچارگان بتو دسترسى داشته باشند) پس براى (خوشنودى) خدائى که ترا آفریده (با آنان) فروتنى کن، و لشگریان و دربانان از نگهبانان و پاسداران خود را از (جلوگیرى) آنها باز دار تا سخنران ایشان بى لکنت و گرفتگى زبان و بى ترس و نگرانى سخن گوید (نیاز خود را بخواهد) که من از رسول خدا  صلّى اللّه علیه و آله  بارها شنیدم که مى فرمود: هرگز امّتى پاک و آراسته نگردد که در آن امّت حقّ ناتوان بى لکنت و ترس و نگرانى از توانا گرفته نشود.»
- «اگر رعیّت بتو گمان ستمگرى بردند عذر و دلیلت را براى ایشان آشکار کن و گمانهاى آنها را با آشکار کردنت از خویشتن دور نما، زیرا در آن کار ریاضت و عادت دادن است بخود (عدل و انصاف را) و مهربانى است به رعیّت، و عذر آوردنى است که با آن بآنچه خواستارى از وادار نمودن آنها بحقّ مى رسى (تو که مى خواهى از بدگمانى و سرزنش آنها برهى عذر خود را بیان کن تا از اشتباه بیرون آمده دوستیت را در دل جا دهند).»
- « و بپرهیز از خودپسندى و تکیه به چیزى که ترا بخود پسندى وا دارد، و از اینکه دوست بدارى مردم ترا بسیار بستایند، زیرا این حالت از مهمّترین فرصتهاى شیطان است (همواره در صدد بدست آوردن چنین فرصتى است) تا نیکى نیکوکاران را از بین ببرد (شخص را بخود پسندى و ستایش دوستى وا مى دارد تا کار نیکى که انجام داده بى اثر گردد). و بپرهیز از اینکه بر رعیّتت به نیکى که میکنى منّت گزارى، یا کارى که انجام مى دهى بیش از آنچه هست در نظر آرى، یا به وعده اى که بآنان مى دهى وفا نکنى، زیرا منّت نهادن احسان را بى نتیجه مى گرداند و کار را بیش از آنچه هست پنداشتن، نور حقّ را مى زداید (احسان و راستى را بى پاداش مى سازد) و وفاء نکردن بوعده سبب خشم خدا و مردم مى گردد، خداى تعالى (س 61 ى 3) فرموده: کَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ أَنْ تَقُولُوا ما لا تَفْعَلُونَ یعنى خداوند سخت بخشم مى آید از اینکه بگوئید آنچه را که نمى کنید.»
- «پس از این دستورها مبادا خویشتن را زیاده از رعیّت پنهان کنى، زیرا رو نشان ندادن حکمرانان به رعیّت قسمتى از تنگى (نامهربانى) و کم دانشى و آگاه نبودن به کارها است (چون حکمرانان با نشست و برخاست و سخن گفتن با مردم از احوال مملکت و رعیّت آگاه مى گردند، ولى اگر تنها بنشینند به بسیارى از اسرار و رموز کارها پى نمى برند) و رو نشان ندادن حکمرانان به رعیّت اطّلاع بر آنچه (احوال و اوضاع مملکت و رعیّت) را که از آن پنهان بوده اند از ایشان پوشیده مى سازد، پس (در این صورت گاهى) نزد حکمرانان کار بزرگ خرد و کار خرد بزرگ و نیکوئى زشتى و زشتى نیکوئى و حقّ و درستى بباطل و نادرستى آمیخته گردد، و والى و حکمران بشر است که به کارهاى مردم که از او پنهان مى دارند آگاهى ندارد، و حقّ را هم نشانه هایى نیست که با آنها انواع راستى از دروغى شناخته شود.»